Posłuszeństwo posiada wymiar głęboko duchowy i tylko w perspektywie nadprzyrodzonej zrozumieć można jego prawdziwą wagę. Wyrasta ono z postawy „serviam” a więc pełnej gotowości do służby Bogu i bliźniemu. Jako kawalerowie i damy w posłuszeństwie pragniemy jak najlepiej odczytywać wolę Bożą w każdej sytuacji dnia, krzyżując przy tym własny egoizm i komfort życia. Na kolanach, trwając w ciszy przed Najświętszym Sakramentem, realizujemy przysięgę posłuszeństwa, starając się podążać za wezwaniem biblijnym: „Słuchaj Izraelu, Pan jest twoim Bogiem, Panem jedynym”. Posłuszeństwo rodzi się zatem ze słuchania podobnie jak i nasza szeroko rozumiana misja zakonna. Dzieła szpitalne, humanitarne i pomocowe jeśli nie wyrastały by z pokornego słuchania Bożej woli i Bożych natchnień – byłyby co najwyżej dobroczynnym aktywizmem – co prawda dającym widzialne i dobre owoce, lecz tracącym z oczu perspektywę nadprzyrodzoną i prawdziwy cel naszej misji. A celem tym jest uświęcenie nas i tych, którym służymy jako Panom Chorym i osiągnięcie doskonałości życia chrześcijańskiego, tj. świętości. Zakon z wszelkimi sposobnościami do działań, jakie on nam daje, jest przeto z ustanowienia Bożego narzędziem uświęcenia nas, jego członków – nie celem samym w sobie. Posłuszna służba charyzmatowi zakonnemu, Ewangelii i Bogu stanowi istotę i treść powołania do 2 klasy zakonnej. Z posłuszeństwa rodzą się trwałe owoce, gdyż to już nie człowiek sieje, ale czyni to sam Bóg rękoma tych, którzy oddali Mu się na służbę i którzy podporządkowali swoją wolę woli Jego.

Przemysław Salamoński